बहीर bahīra a (बधिर S) Dead, numb, callous.

बहीर a Dead, numb, callous.

स्त्री. अघाडीचें सैन्य; बिनी. [हिं.]

(सं) वि० बधिर, बहिरा.

वि. १ फुटका (कान). २ ज्याला मुळींच ऐकूं येत नाहीं किंवा कमी येतें असा. ३ वेदनाक्षम; सुन्न; संवेदनारहित (अवयव). [सं. बधिर] म्ह॰ (व.) बहिर्‍याकानीं कुयर्‍या, अडक्यावायती मोहर्‍या = बहिर्‍याला ऐकूं येत नाहीं. तेव्हां त्यास उद्देशून म्हणतात. ॰पिसा-वि. बहिरा व वेडा; पिसाट. बहिरंभट-वि बहिरा.

वि.       अलग : नबाबांनी बहीर बुणगे कुली आलहिदे करून राये सोनगड सातकोस आहे तेथें पाठविले.’ − पेद ३०·१५८. [अर.]

न. स्थान; स्थल; सभास्थान; पीठ. 'कां बहिर- यांच्या आस्थानीं । कवण गीतातें मानी ।' -ज्ञा ४.२३. [सं.]

न. बुणगे वगैरे किरकोळ लोक: सैन्या- बरोबरचे फालतू लोक. 'मुकामाचे झेंडे उभे करून बहीरबुनगे उतरवून फौजा चहूकडे मिसली वरच उभे आहेत.' -पेद १. १३. [बहीर + बुनगे व तत्सम लोक]